Der heart

Piec był wygaszony, ale w pomieszczeniu było ciepło. Maria zdała sobie z tego sprawę, gdy tylko weszła do środka – powietrze nie szczypało jej w policzki, cisza nie brzmiała pustką. Wyglądało na to, że ktoś właśnie wyszedł. Nad paleniskiem zawieszony był kociołek, ale nie był wyczuwalny zapach zupy, brak było stukotu łyżek czy innych odgłosów. Po prostu ciepło, zawisające jak rodzaj obecności.

Gospodarstwo jej dzieciństwa było od lat zamknięte. Jednak tego ranka wydawało się pełne życia. Wydawało się mniejsze, bardziej chylące się ku ziemi, ale wciąż stało. Poczerniałe ściany, wytarte kamienie na podłodze, porysowana stara drewniana ławka – wszystko było takie, jak zapamiętała. I poczuła, że palenisko, der heart, żyje. Nie zgasło, nie zostało zapomniane. Jest żywe.

Podeszła do pieca i pomyślała o swojej matce, babce i wszystkich kobietach, które gotowały tam wspólnie, ze zręcznymi dłońmi i ustami pełnymi opowieści. Na stole zużyta świeca i notatnik w płóciennej okładce. Wewnątrz przepisy napisane w języku mocheńskim: Miasl pet pfifferleng, Panada, Kròpfen, Trisa, Lemonpai. Każde danie wyrażało kawałek świata. Jej matka mawiała, że gotowanie jest jak rozmowa – jeśli używasz właściwych słów, rozgrzewasz serce.

Przypomniało jej się stare rodzinne zdjęcie – dwie kobiety w stodole, jedna stojąca z zawiązanym fartuchem, druga siedząca przy palenisku, z rękami opartymi na kolanach. Były to matka i babka. Śmiały się cicho, mieszając mąkę żytnią z białą. Gotowanie nie było tylko karmieniem. Było byciem razem. Międzypokoleniową więzią.